段玉裁《说文解字注》
義
己之威義也。(言己者、以字之从我也。己、中宮。象人腹。故謂身曰己。義各本作儀。今正。古者威儀字作義。今仁義字用之。儀者、度也。今威儀字用之。誼者、人所宜也。今情誼字用之。鄭司農注周禮肆師。古者書儀但為義。今時所謂義為誼。是謂義為古文威儀字。誼為古文仁義字。故許各仍古訓。而訓儀為度。凡儀象、儀匹、引申於此。非威儀字也。古經轉寫旣久。肴襍難辨。據鄭、許之言可以知其意。威義古分言之者、如北宮文子云有威而可畏謂之威、有儀而可象謂之義、詩言令義令色、無非無義是也。威義連文不分者、則隨處而是。但今無不作儀矣。毛詩。威義棣棣。不可選也。傳曰。君子望之儼然可畏。禮容俯仰各有宜耳。棣棣、富而閒習也。不可選、物有其容不可數也。義之本訓謂禮容各得其宜。禮容得宜則善矣。故文王、我將毛傳皆曰。義、善也。引申之訓也。)从我。从羊。(威儀岀於己、故从我。董子曰。仁者、人也。義者、我也。謂仁必及人。義必由中𣃔制也。从羊者、與善美同意。宜寄切。古音在
十七部
。)
重文:
口令:
提交